फिदाइ बन्ने धुनमा

'म चौध वर्षीय अब्दुस सलामको एउटै सपना थियो- फिदाइ बन्ने　। फिदाइ अर्थात् आत्मघाती हमला गर्ने व्यक्ति　। म फिदाइ भएर आफ्नो शरीरलाई टुक्रा-टुक्रा पार्न चाहन्थँे र अमेरिकीहरूलाई मार्न चाहन्थेँ　। फिदाइले स्वर्ग प्राप्त गर्छ　। म स्वर्ग प्राप्त गर्न चाहन्थेँ　।'

मेरो नाम अब्दुस सलाम हो　। १४ वर्षको भएँ　। पाकिस्तानको कराँचीमा बस्छु　। सोहराब गोठ भन्ने सानो नगरमा मेरो घर छ　। हामी ६ दाजुभाइ छौँ　। मेरो बुबाको व्यापार छ　। निर्माणयन्त्र भाडामा दिन्छन् उनी　। मेरो जेठो दाइ बुबालाई व्यापारमा सहयोग गर्छन्　।

केही महिना अघिसम्म पनि ममा फिदाइ बन्ने भूत सवार थियो　। फिदाइ भनेको आत्मघाती हमला गर्ने मान्छे हो　। म फिदाइ भएर अफगानिस्तान जान चाहन्थेँ, र अमेरिकीहरूलाई मार्न चाहन्थेँ　। इस्लामिक उग्रवादीहरू हामीलाई भन्ने गर्थे, 'हेर, केटा हो ! तिमीहरूले आफूलाई बमले उडायौ भने सीधै स्वर्ग पुग्नेछौ　। यसो गर्नु अल्लाहको पवित्र काम गर्नु हो　।' उनीहरूले हाम्रा दिमागमा यस्ता कुरा गहिरोसँग भरिदिएका हुन्थे　। हामीलाई प्रेरित गरिन्थ्यो, रटाइन्थ्यो, घोकाइन्थ्यो　। हामी उनीहरूका कुरामा यसरी एकोहोरिएका हुन्थ्यौँ, यसरी लठि्ठएका हुन्थ्यौँ कि हामीलाई लाग्थ्यो- हाम्रो जन्म केवल फिदाइ हुनका लागि भएको हो　।

मलाई उनीहरूमाथि पूरा विश्वास थियो　। आफूलाई बलिदान गरेर स्वर्ग पुग्न चाहन्थेँ म　। धर्मयुद्ध -जिहाद)मा सहिद हुन चाहन्थेँ　।

जाहिर, शेर रहमान र जैनुल्लाह मभन्दा जेठा छन्　। उनीहरू तालिवान हुन्　। जाहिर र रउफ त अफगानिस्तानबाट आएका हुन्　। उनीहरूले त्यहाँ युद्ध लडेका छन्　।

मेरा पाँच दाजुभाइ छन्　। जेठो दाइ र बुबा मिलेर व्यापार चलाउँछन्　।

हामी सोहराब गोठमा बस्न थालेको तीस वर्ष भयो　। यो कराँचीमा पर्ने सानो नगर हो　।

म जाहिरको किराना पसलमा आउने जाने गर्थें　। त्यहाँ बस्ने गर्थें　। हामी जिहाद, फिदायिन हमला -आत्मघाती हमला) र यस्तै-यस्तै विषयमा घन्टौँ कुरा गथ्र्यौं　।

म जाहिरलाई तीन वर्षदेखि चिन्छु　। ऊ पाको मान्छेजस्तो कुरा गर्छ　। सबै कुरा थाहा छ उसलाई　। इस्लाम, जिहाद, अमेरिका, न्याय, अन्याय, बदला, बलिदान.... ऊ सबै कुरा जान्दछ　। बोल्न पनि सिपालु छ　। मलाई उसको कुरा सुन्न खुब मन पथ्र्याे　।

एक दिन जाहिरले मलाई पसलको एउटा कुनामा लगेर खुसुक्क भन्यो, 'बुझिस् अब्दुस, म त फिदाइ बनेर कतै टाढा जाँदै छु　।' कतै भनेको कहाँ र टाढा भनेको कति टाढा उसले बताएन　।

मैले उसलाई सोधेँ, 'तिमी किन फिदाइ बन्न खोजिरहेका छौ ? तिमीलाई बमलेे आफ्नो शरीर धुजाधुजा पार्न किन चाहन्छौ ? तिमीलाई बाँच्न मन लाग्दैन ?'

'म फिदाइ बनेर स्वर्ग प्राप्त गर्न चाहन्छु,' उसले निष्पिmक्री भएर जवाफ दियो, 'जिहादमा पनि कोही मर्न डराउँछ त, लाटा !'

फिदाइ कसरी स्वर्ग पुग्छ ? मैले जान्न चाहेँ　।

जाहिरले भन्यो, 'यति त तँलाई थाहै होला- मान्छे मरेपछि कि स्वर्ग जान्छ, कि नर्क　। म मरेपछि मलाई सोधिनेछ- तैँले अल्लाहका लागि के गरिस् ? मैले केही पनि गरिनँ भनेँ भने मलाई सीधै नर्क पठाइनेछ　।'

'तर,' उसले एकदम चाखलाग्दो पाराले बतायो, 'मैले अल्लाहका लागि केही गरेको छु भने, फिदाइन हमलामा सहभागी भएको छु भने म निर्धक्क भन्न सक्ने छु- मसँग एउटा शरीर थियो र मैले यसलाई टुक्रा-टुक्रा पारेर अल्लाहलाई बलिदान गरेँ　।'

'त्यसपछि त,' जाहिरले अनुहार उज्यालो पार्दै भन्यो, 'मलाई स्वर्ग पठाइनेछ, र म सधैँका लागि स्वर्गमा बस्न पाउनेछु　।'

जाहिरले मलाई अन्तरआत्मैदेखि हल्लाइदिएको थियो　।

ऊ पहिलो व्यक्ति थियो जसले मलाई फिदाइ हुनुको गौरव र महानता बोध गराइदिएको थियो　। अब म हरहालतमा फिदाइ हुन चाहन्थेँ　। शरीरमा बम बाँधेर अमेरिकी भएका ठाउँमा घुस्न चाहन्थेँ, र आफूलाई बमले उडाउन चाहन्थँे　। साथमा, दुस्मनलाई पनि　। यसरी अल्लाहलाई आफ्नो देह बलिदान गर्न चाहन्थेँ　। र, स्वर्ग प्राप्त गर्न चाहन्थेँ　। अब मलाई पढाइ/लेखाइमा कुनै रुचि थिएन　। जिहादमा भाग लिने योजना बनाइसकेको मान्छेले किताबमा घोत्लिनुको के अर्थ ?

　

०००

जाहिरले फिदाइ बन्ने घोषणा गरेलगत्तै मेरो परिचय शेर रहमानसँग भयो　। रहमानलाई मैले आफू अफगानिस्तान जान चाहेको बताएँ　।

'तँ फुच्चेलाई किन अफगानिस्तान जानुपर्‍यो ?' उसले मलाई सोध्यो　।

'म आत्मघाती हमला गरेर अमेरिकीहरूलाई मार्न चाहन्छु,' मैले उसलाई हाकाहाकी भनँे, 'म फिदाइ बनेर स्वर्ग जान चाहन्छु　।'

ऊ मेरो कुरा सुनेर खुसी भयो　। असाध्यै खुसी　। मलाई पिठ्यूँमा धाप मार्‍यो र भन्यो, 'क्याबात् ! हामीलाई तिमीजस्तै सच्चा मुस्लिम किशोरको खाँचो छ　।'

तर, उसले के पनि भन्यो भने उसको सम्पर्क अफगानिस्तानसँग छैन, बरु पाकिस्तानकै एक सहर बजिरिस्तानसँग छ　।

त्यसपछि, उसले बजिरिस्तानका तालिवानहरूको प्रशंसा गर्न थाल्यो　। उनीहरूको इस्लामप्रतिको समर्पण र लगाव बेजोड भएको कुरा गर्‍यो　।

तर, मैले उसलाई भनेँ, 'म बजिरिस्तान होइन, अफगानिस्तान जान चाहन्छु　। त्यहाँ गएर अमेरिकीहरूलाई मार्न चाहन्छु　।'

शेर रहमानले भन्यो, 'तँ पाकिस्तानको सीमा पार गरेर अफगानिस्तान कसरी जान सक्लास् र ? तँ त अहिले बच्चै छस्　। तेरो त मुसलमानको जस्तो दाह्री आएकै छैन　।'

र, उसले सल्लाह दियो, 'तैँले आत्मघाती हमला पाकिस्तानमै गरे भइहाल्यो नि　। यहीँ कराँचीमै गर् न ! तैँले फिदाइन हमला अफगानिस्तानमा गरे पनि, पाकिस्तानमा गरे पनि पाउने भनेको त उही स्वर्ग त हो नि !'

शेर रहमानले मलाई हामीबीच भएको कुराकानी अन्त कतै उल्लेख नगर्न चेतावनी दियो　। उसले भन्यो, 'यो कुरा कतै चुहाइस् भने तेरो टाउको काट्नेछु　।' उसले मलाई तर्साउनुसम्म तर्सायो　। म डरले झन्डै मुर्छा नपरेको !

'म कसैलाई पनि भन्दिनँ　। पक्का !' मैले उसलाई डराइ-डराई आश्वस्त पार्न खोजेँ　। तै-तै, उसले पत्यायो　।

मैले शेर रहमानलाई भनेँ, 'तपाईं जहाँ भन्नुहुन्छ, त्यहीँ फिदाइ भएर आफूलाई बमले उडाउन तयार छु　।'

उसले आफू हरतरहले मलाई सहयोग गर्न राजी भएको बतायो　। भन्यो, 'तँजस्ताको खोजीमा यहाँ केही मानिस आउँदै छन् र म तँलाई उनीहरूसँग परिचय गराइदिउँला　।'

केही दिनपछि शेर रहमानले मलाई जैनुल्लाहसँग भेट्टायो　।

जैनुल्लाहले मलाई सोध्यो, 'तँ फिदाइ बन्न साँच्चिकै प्रतिबद्ध छस् कि गफ मात्रै दे'को हो ?'

मैले दृढतापूर्वक उसलाई भनँे, 'तपाईं भन्नुहुन्छ भने म मध्यरातमा पनि आत्मघाती हमला गर्न तयार छु　। म फिदाइ हुन तयार छु　। म स्वर्ग जान चाहन्छु　। थोरै मानिस स्वर्ग जान्छन्　। फिदाइ हुन पाउनु मेरो अहोभाग्य हो　।'

जैनुल्ल्ााहले भन्यो, 'तेरो फिदाइ बन्ने उमेर भएको छैन　। बरु तैँले फिदाइहरूले लगाउने विशेषप्रकारको ज्याकेट बनाउने काम सिक्　। तैँले बनाएको ज्याकेट लगाउनेले आफूलाई बमले उडाए भने तैँले स्वतः स्वर्ग प्राप्त गर्छस्　।'

मैले उसको प्रस्ताव ठाडै अस्वीकार गरिदिएँ　। आफू फिदाइ हुन खोज्छु, ऊ भने मलाई दर्जी बनाउन खोज्छ !

जैनुल्लाह फर्कियो　। उही चेतावनी दिएर, 'खबरदार ! हामीबीच भएको कुरा कसैले थाहा नपाऊन् !'

　

०००

फिदाइन हमला गर्न गएको जाहिर जिउँदै फक्र्याे　। मेरो खुसीको सीमा रहेन　।

उसले अफगानिस्तानको जिहादका कथा सुनायो　। ती कति अविश्वसनीय थिए ! उसले सुनायो, 'फिदाइले लगाउने ज्याकेट लगाएर जब तँ लक्षित ठाउँमा पुग्छस्, तैँले तेरा लागि स्वर्गका ढोका खुलेको देख्नेछस्　। आफूलाई बमले उडाएपछि तँ सीधै स्वर्ग जानेछस्, र तँलाई पीडाको अलिकति पनि अनुभव हुने छैन　। र, तेरा शत्रु भने टुक्रा-टुक्रा भएर भुइँमा यत्रतत्र छरिएका हुनेछन्　।'

उसले अफगानिस्तान गएर धेरै कुरा सिकेको थियो, जानेको थियो　। उसका कुरा म कसरी नपत्याऊँ ?

जाहिर, शेर रहमान र जैनुल्लाहले मैले कहाँ र कहिले आत्मघाती हमला गर्नुपर्ने हो, नबताए पनि सबैले एउटा कुरा भने भनेका थिए, 'फिदाइ बन्नका लागि तयार भएर बस्नू ! तँ कुनै पनि दिन जिहादमा सहिद हुन सक्छस् !'

०००

केही समयपछि शेर रहमान र जैनुल्लाह, दुवै पक्राउ परे　।

तपाईंले फिदाइलाई भेट्नुभयो भने पनि चिन्न सक्नुहुने छैन　। उनीहरू सीधासादा र सामान्य मानिसझैँ देखिन्छन्　।

यो तीन वर्ष मैले एउटै सपना देखेँ- फिदाइ बन्ने र स्वर्ग जाने　। चौबीसै घन्टा म यही सपनामा हराइरहेको हुन्थेँ　। खाँदा, खेल्दा, स्कुल जाँदा, हरेक पल म सोचिरहेको हुन्थेँ- 'फिदाइ, स्वर्ग, फिदाइ, स्वर्ग, फिदाइ, स्वर्ग....'

तर, अकस्मात् एक दिन मलाई अल्लाहले नयाँ जीवन दिनुभयो, नयाँ बाटो देखाउनुभयो　। यो फिदाइ मोहबाट मैले मुक्ति पाएँ　। मलाई स्वर्गभन्दा धर्ती सुन्दर लाग्न थाल्यो　।

अहिले म पढाइमा ध्यान दिइरहेको छु　। ठूलो भएपछि म पाकिस्तानी सेनामा जागिर खान चाहन्छु।

प्रस्तुति : विनोदविक्रम केसी